40 jaar Sfinks = 40 jaar memorabele momenten
Van 23 tot 26 juli vieren we het 40e Sfinks Mixed 2015 – Gratis festival! 40 jaar Sfinks = 40 jaar plezier. En daarom zijn we benieuwd naar jouw Sfinks verhaal! Heb je ook een supermooi, mega-gek, heel memorabel, gruwelijk gênant, keigrappig, warm gezellig, ongeloofelijk verrassend of zacht en liefdevol Sfinks moment gehad? Laat het ons weten! Foto, video, tekst – [email protected] | mail | twitter | facebook | instagram | postkaart en deel jouw Sfinksmoment via #MijnSfinks. Sfinks fans aan het woord!
Album 40 jaar Sfinks Mixed
`Ik voel me thuis bij Sfinks´ – Aminata Bary
Ik heb alleen heel fijne herinneringen aan Sfinks en heb er twee kindjes en aan overgehouden. Het is mijn favoriet festival. Ik ga er elk jaar naartoe en voel me er enorm thuis. Het is een heel gezellige, vriendelijke sfeer en je ontmoet er alle nationaliteiten.
“Ik heb mijn Portugese man Natan op 31 juli 2010 leren kennen op de Sfinkswei. Hij sprak me aan tijdens het concert van Buena Vista Social Club. Natan was op Sfinks met zijn groep Terrakota. We hielden contact en ik ben hem eerst enkele keren gaan bezoeken. Toen de vonk helemaal oversloeg, verhuisde ik naar Portugal. Nadat ik zwanger werd besloot ik terug te keren naar België. Natan komt regelmatig langs voor de kids.”
Aminata Bary is 30 jaar en van Guinese origine. Ze is mama van een tweeling van 1,5 jaar en werkt bij Familiehulp.
-
prachtige foto!
-
Bart Peeters over zijn ervaring met de politie, #MijnSfinks
-
En hij was niet de enige …
`I’m very proud Sfinks chose me for their poster´ – Saviour Osa Edokpayi
My two boys live in Spain with their mother and spend their summer holidays here in Belgium. They love Sfinks and have nice memories of the festival where they played with other children.
Since the festival is free in 2013 we really enjoy it with the whole family as a lot of festivals became too expensive for us. 2015 is gonna be the most interesting year because I am becoming part and family of Sfinks. I’m very proud Sfinks choose me for their poster.
Saviour Osa Edokpayi , 42, is originally from Nigeria. He’s dad of two boys of 11 and 13 years old. He works for a printing and paper bags manufacturer .
´Nu, veertig jaar later, schaam ik me nog altijd ’n klein beetje …` – Dirk Leestmans
Als een festival oud wordt, wordt een festivalbezoeker dat ook. Zouden ze daar nog staan, die twee Sfinksen links en rechts in de tuin van de villa in de Heuvelstraat, stille getuigen van mensen en klanken van over heel de wereld? Hoe meer ambiance, hoe meer decibels, hoe meer volk…. ze bleven er altijd even stoïcijns bij.
40 jaar Sfinks, het verdient een standbeeld maar eigenlijk heeft het er al twee. Dat eerste jaar, in 1976, reed ik ernaar toe met de fiets, tegen de richting in, toen mocht dat nog niet. Met een simpel slot, drie cijfers op een rij, maakte ik het vehikel vast aan de grill. Ik weet nog hoe ik ben binnen geraakt, niet meer hoe ik buiten geraakte. Ik herinner me wel dat het erg plezant was geweest.
Zo’n drie weken later kreeg ik telefoon van een Sfinks-medewerker. De man, ik ben helaas zijn naam vergeten, zag even lang al mijn fiets vastgelegd voor de villa staan. Buiten een klevertje van ‘fietsen Verwimp’ op het achterste spatbord en een fietsplaat links vooraan had hij geen enkele referentie van wie de tweewieler wel mocht zijn. Maar hij deed niettemin de moeite om via de administratie een telefoonronde te beginnen om de eigenaar op te sporen. Geen moeite was hem teveel. En zo kwam hij bij mij terecht. Of ik alstublieft mijn fiets kon komen halen?
Nu, veertig jaar later, schaam ik me nog altijd ’n klein beetje voor zoveel jeugdige slordigheid mijnentwege versus de aangehouden inspanning van de man. Vandaag de dag riskeer je een purper mannetje die een GAS-boete uitschrijft, toen kreeg ik naast mijn fiets ook een vaderlijke toespraak.
Maar het heeft wel gewerkt, ik herinner het me nog.Het typeert het festival, zijn volk en zijn leiders. Vriendelijk en verdraagzaam. Veertig jaar Sfinks, het is een vat vol goede herinneringen. Meer dan 1.000 artiesten stonden er op een of andere podium. Ik zag ze niet allemaal maar toch een behoorlijk aantal. Louis Armstrong is daar niet bij al klinkt zijn magistraal lied wel voortdurend over de Boechoutse velden en omgeving: oh what a wonderful world.
Dirk Leestmans, 54 jaar, is journalist bij de VRT Nieuwsdienst en trouwe Sfinksbezoeker.
‘Angela Van B.: Ik herinner me de eerste keer dat Raymond VH Groenewoud, Je veux L’Amour zong , op zijn knieen vlak voor mij, in de oude sfinks villa tuin, de sterren en de maan , een zwoele avond…’
En ik herinner me de eerste keer dat Raymond VH Groenewoud, Je veux L’Amour zong , op zijn knieen vlak voor mij, in de oude sfinks villa tuin, de sterren en de maan , een zwoele avond bijna nacht, overvol zat de tuin , het zinderde door de lucht , Raymond stond zo passievol te zingen, dit was memorabel.
Met een vriend stond ik bij Rotterdam te liften om in de ardennen te gaan kamperen. We kregen een lift van een vlaming en hij zei meteen ´jullie gaan zeker naar Sfink? Geen idee wat hij bedoelde dus vroegen we hem te vertellen. Na zijn korte verhaal zeiden we Zet ons daar maar af dan.
Dat was zo´n 30 jaar geleden en daarna heb ik niet veel `Sfinksen` gemist. Uit die 30 jaar zijn veel verhalen te vertellen
Christina “Zoals elk jaar stond ik in 2005 paraat om bij de kindergrime te gaan werken. Vrijdag kreeg ik last van mijn voeten en op zaterdagochtend kon ik niet op mijn voeten staan, ze brandden en het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik belde dus de verantwoordelijke dat ik niet zou komen.Een uur of twee later belde mijn broer : onze moeder had een hartstilstand gehad en lag in coma.
Als ik toen op Sfinks was geweest, hadden ze me niet kunnen bereiken want ik nam mijn gsm niet mee.
-
-
Mijn moeder is niet uit de coma gekomen, op donderdag, een stralende dag, is de beademing gestopt en is ze rustig ingeslapen. Het jaar daarop was ik weer paraat, maar het voelde raar en ik ben zondagochtend terug naar huis gegaan. Sinds toen ben ik nooit meer geweest. Nu zal ik zaterdag gewoon als toeschouwer daar zijn.”
-
1982 waanzinnig dansavond : ongeveer 30 jaar geleden (kan dat ?) met als groep de Ghanese KUMBI SALE ! schitterende avond …
Rombouts Manuel Grumpy Natasha Atlas op mainstage en een spiessens imitator die NATASSJJJAAA riep vanuit het publiek …😛
Braziliaanse avond -
Jan van Rooy Die Braziliaanse avonden op vrijdag waren altijd super
Melina Lathouwers Ik heb al veel goede artiesten gezien op SFINKS MIXED maar ik kan onmogelijk zeggen wie of wat het beste was. Er is wel eens een editie geweest waarbij er een hele dag Arabische klanken te horen waren waardoor ik besloten heb Orientaals te gaan dansen en doe dit jaren later nog. Al was Sarah Chebaro vorig jaar ook niet mis, al had ik haar workshop beter in de late namiddag gevolgd.
Rita Bredael – “Profciat voor de 40e verjaardag van sfinks!!!”
Ik ben ongeveer in 1996 als vrijwilliger bij sfinks begonnen, eerst aan de broodjes dan vele jaren de laatste shift bij de pitta, om nu al sinds vele jaren te komen om enkel te genieten…
Maar één vd meest memorabele momenten was het jaar 2000 …het jaar met de hevige stortbuien……onze tent op de camping onder water…..in de auto geslapen…..we zakten diep in de modder…..en het hoogtepunt was het optreden van Goran Bregovic ,op het toen nog zalige buitenpodium ……hij vroeg ons om met onze laarzen in de modder het ritme mee te doen……dzj…..dzj…..dzj.
Ook het jaar 2001 met het eindoptreden op het openluchtpodium met Enrique Morente was een avond om kippevel te krijgen….hemelse muziek…
en onze derde topper was het jaar 2003 met als eindoptreden op het openluchtpodium van Eugenio Bennato met de Tarantella ……die sfeer vergeten we ook nooit meer….
de vele intieme concerten in de clubtent waren ook zalige momenten.
De cd’s die het mogelijk maakten om achteraf nog te genieten……maar niets kan tippen aan de sfeer van het moment zelf….
Persoonlijk ook het eerste jaar dat mijn kleinzoontje meekwam en het tweede jaar dat hij zijn eerste djembe lessen kreeg op het sfinks markt
PS: wat wij met onze vrienden het meest missen op sfinks is het openluchtpodium….Maar we kijken toch uit naar de 40e editie!
Dirk Rombouts – 23 jaar later !!!!
Rombouts Manuel Haha, ik en m’n broer, reeds meer dan 25 j trouwe sfinksgangers….met dank aan het sfinks mixed teamAl De Boeck: “ Sfinks 40, een dikke PROFICIAT!!!”
Het was nog in de Heuvelstraat in de beginjaren (zo heet dat). Jan Decleir ergens in een stiller hoekje met de Parabel(s) van het Kindeke Jezus (van Dario Fo, die van Mistero Buffo). Ik nam twee gasten op sleeptouw: André Vermeulen (VRT) en Dirk Achten (gewezen hoofdredacteur De Standaard). Ze beleefden een uitzonderlijke namiddag.
Fameuze overstroming
Het jaar (2000 dacht ik) van de fameuze overstroming, van hét onweer. Ondanks de weide voor het podium op één groot moeras leek en wie er stond laarzen (botten) aan had en om beurt zijn linker- en rechtervoet uit het slijk moest opsleuren als stond hij in het Verdronken Land van Saeftinge. Wanneer de artiesten het podium opkwamen, wisten ze niet wat ze zagen want het publiek bleef daar maar staan speciaal voor hen. Elke groep toen op dat podium stak alle tanden die ze meehadden bij en gaven hun beste concerten. Wederzijdse empathie, of hoe noem je dat.
Genoteerd toen: ‘Modder & Child Reunion’, ‘Voor mij een waterke asteblieft’, ‘Het hangt mijn botten uit …’.
Meezingen met Dhafer Youssef
Was er het optreden van Tunesiër Dhafer Youssef in de Clubtent (2001). Van zijn eerste cd ‘Malak’ werd hij opgemerkt door zijn hoge, écht hoge registers zoals in ‘A kind of love’ en ‘Tarannoum’. Laat hij in die Clubtent het aanwezige publiek meezingen. En ja ook die allerhoogste noten. Tot eenieders verbazing en niet het minst die van Dhafer zelf haalden de Clubtent gewoon diezelfde hoogste registers. He vroeg me later of dat er op Sfinks altijd zo’n uitzonderlijk publiek was.
Nog zo’n verrassend optreden was dat van de Finse accordeonist Kimmo Pohjonen in 2000 in diezelfde Clubtent. Een brede artistieke sfeer door zowel de belichting als zijn uitermate creatief spel. Hij hield er een tournee van zo’n twintig concerten in Vlaanderen aan over.
Wie ik nog onthou: Nusrat Fateh Ali Khan, Alpha Blondy, Carlinhos Brown, Koffi Olomide, Hukwe Zawose en natuurlijk Youssou N’ Dour en Ali Farka Toure. Maar nog vele, vele anderen.
Voor de goede orde: vanaf 1995 tot 2008 (als ik goed tel) was ik op Sfinks in functie van eerst de Gazet van Antwerpen, daarna voor De Standaard (en Klara).
Tot ziens!!!
Giovanni Trombetta Ik weet nog wel dat eerste podium
-
-
Vera Willems Kenneth KS DeKeuning heb jij dat filmpje nog van t tunneltje op de camping? Schuilen tijdens de regen en t onweer :-D -
Sofie van der Goten Zeker en vast !e veel te veel grappige momenten. Sfinks: Altijd plezier verzekerd! :-) -
Bonga – 2012 -
Mijn memorabel moment op Sfinks Mixed ? 2012, het slotconcert in de clubtent : Bonga ! Het concert op zich was al memorabel, exotisch, dansbaar en erg te smaken. Na het gevraagde bisnummer kreeg het publiek zelfs NOG een toegift. Staande ovatie, minutenlang applaus.Afkondiging, het publiek haast zich naar buiten om nog iets van Zita Swoon mee te pikken, maar ondertussen is het beginnen regenen en aan de uitgang vormt zich een prop schuilenden. Achter hun rug komt Bonga met zijn muzikanten terug het toneel op en begint te spelen… De massa kijkt verrast om en stormt juichend terug naar voren om dansend en handenklappend deze climax mee te maken. De clubtent heeft vele verrassingen in peto, maar dit brak alle records. #MijnSfinks
Nomobs – Sfinks Mixed 2013 was nat, zeer nat… Het deed me denken aan de jaarlijkse trektocht van mijn middelbare school. Het enige verschil was dat ik er niet op voorbereid was. Geen rugzak, maar een heuptas. Geen warm trainingspak en rubberen laarzen, maar een short met een T-shirt en gloednieuwe sneakers. Dus met het slijk tot aan mijn enkels vond ik op het einde van de rit geen jeugdherberg, maar een reddingstent die ik backstage mocht noemen.
Artiest zijn op Sfinks: een kwestie van met de beide voeten op de grond te blijven :-)
Elly Vanhoomissen Linton Kwesi Johnson, Olodum in ’t park en later Ba Cissoko in de tent, het verzopen Sfinksjaar, de didge concerten in de clubtent .. memorabel concert van Mory Kante – zoveel herinneringen..
Maarten Vanachter “Mijn eerste editie als medewerker was in 1996.”
Danny Olsson “Dankzij een goede kennis hebben wij een onvergetelijke zomer gehad. Wat begonnen was met 1 optreden op Sfinks, hebben wij nog 6 keer nadien mogen overdoen. Als beginnend artiest voor zoveel volk staan op het podium is nog steeds het hoogtepunt van het jaar 2013!”
Gerrit de Ruijter “Ik ben vroeger regelmatig naar Sfinks geweest en trok er vaak foto’s. Heb beelden van o.a Piazolla , Youssuou n Dour, lounge lizards,…”
Roel Verbist Danstent tijdens het uitgeregende jaar 2000
MijnSfinks 2000
MijnSfinks 2005
MijnSfinks 2009
“We komen ieder jaar bekenden tegen die we alleen op Sfinks zien”
Geert Lemahieu “Geen speciaal verhaal: gewoon SFINKS of de Sfinks sfeer, mentaliteit. Wij komen ieder jaar bekenden tegen die we alleen op Sfinks zien. Zo iets van een verre neef of nicht die je blij bent terug te zien. Je kent ze al van in je jeugd.
Sinds jaren ons vast plaatsje rechts iets verder van het podium, zie rode cirkel 1988. Als we niet aan ‘t tappen zijn natuurlijk. We zijn al bijna 30-tal jaren op post. Altijd blij als we de verantwoordelijken van de toog terug zien. Onze kast ligt vol T- shirts. En ik Geef toe ik ben ze al lang uitgegroeid! :-)”
De verhalen komen vanzelf ‘Weet je nog… toen we met onze botten naar Goran Bregovic keken’, of ‘ De Griekse koteletjes op Sfinks Folk aan ’t Kasteeltje waren toch lekker’ …
En ja onze zoon Wout sprong over ons hoofd. Wij horen bij de grote groep van vrijwilligers op de festivaldagen zelf. We volgen van op afstand verhalen, de evolutie van de opbouw door zijn verhalen in de interventiegroep. Blij met de opvolging. Wie weet binnen een 16 tal jaar onze kleindochter?
Succes met editie ’40 ‘
Sfinksemoties
Sabine Cerstiaens Gevonden op mijn PC, geschreven in 2004 met als titel Sfinksemoties. In 2015 werkt ons hele gezin mee bij interventie en Shitploeg. Ikzelf bak nog altijd pannenkoeken in de nacht. Wanneer ik zeg dat Sfinks voor mij één van de hoogtepunten van het jaar is, dan meen ik dat.
De gedachte aan Sfinks alleen al roepen nu, in het putje van de winter, intense emoties op.De muziek in de verte onder een zomerse hemel doen mij sneller stappen. Geen moment wil ik missen. De momenten in het leven, waarop je het perfecte geluk tegenkomt, zijn zelden, maar op Sfinks, luisterend naar een Israëlisch/ Palestijnse groep, dansend in de Groovies, daar heb ik het meer dan eens gevonden. Een praatje hier, een proevertje daar. In elk kraam bekenden. Kuieren, genieten.Sfinks is ook hard werken.
Koen en ik kiezen voor nachtshiften. Werk dat ook moet gebeuren, dat niemand anders wil doen, met z’n tweeën het hele pannenkoekenkraam toch op volle toeren laten draaien tot in de vroege ochtenduren. Ondertussen worden er in een ander kraam nog loempia’s gebakken, tagliatelli geserveerd,… Daarna nog samen de hele afwas doorworstelen en dan samen nog een pintje of coctailke gaan drinken, het geeft een samenhorigheidsgevoel. “Het heeft iets”, daar zijn de nachtwerkers het over eens. We gaan alleen naar huis om enkele uurtjes te slapen. De nacht wordt dag en omgekeerd. Maandagmorgen kruipen we na 7 uur in bed. We vertekken die avond op vakantie naar Frankrijk. Maar eerst stuur ik nog een e-mailtje dat ik er volgend jaar weer zal zijn.Voor mij mag Sfinks een hele week duren.